Ameland. Daar is die weer. Mijn tweede thuis, en ook die van vele anderen waarschijnlijk. Er zijn veel dingen die Ameland zo leuk en fijn maken. In de jaren dat wij op Ameland zitten hebben we al heel veel dingen meegemaakt op het eiland. Net zoals afgelopen vakantie.
Het eiland heeft zijn eigen charme. Dit is niet alleen om hoe het eiland er uit ziet, maar ook dankzij de mensen die hier wonen. De Amelanders die altijd een vinger omhoog doen wanneer je ze tegen komt in de auto, de manier waarop ze alles lekker op hun eigen tempo doen zonder al te veel stress (kunnen wij nog wat van leren), de winkels die in de middag dicht zijn vanwege de lunchpauze (wat ik tot mijn ergernis na al die jaren nog steeds vergeet, wanneer ik richting de winkel ga en voor een gesloten deur sta). De koppige, maar al te vriendelijke Amelanders. Dit is wat Ameland voor mij Ameland maakt. Ik krijg zelfs al kriebels in mijn buik wanneer ik aan het eiland denk.
Net zoals toen wij voor het eerste jaar op de camping zaten, er een meneer langs kwam rijden met paard en wagen. Hij hield in en vroeg of wij zin hadden om mee te rijden op zijn wagen. Maar natuurlijk! Tijdens de rit wist deze meneer ons van alles over het eiland te vertellen. Tijdens het vertellen kreeg ik de teugels in mijn handen gedrukt en mocht ik gaan mennen. Ik wist niet wat mijn overkwam, want dit had ik natuurlijk nog nooit gedaan. De oude man naast mij leek helemaal ontspannen en had er blijkbaar al het vertrouwen in dat dit goed zou komen. Dus deed ik maar wat hij zei en luisterde ondertussen nog steeds naar alle verhalen die deze man te vertellen had. Na een mooi stuk gereden te hebben kwamen we uiteindelijk weer bij de camping aan. Hier nam hij het weer over en hij wrong zijn wagen tussen de chalets om ons letterlijk naast ons huisje af te kunnen zetten. De naam van deze man is Eduard. En dit omschrijft voor mij goed het Ameland gevoel. Alles kan en niet te moeilijk denken.
Jaren na deze belevenis kwamen we deze vriendelijke meneer nog vaak tegen op het eiland. Net zoals afgelopen zomer tijdens de dag van de ambacht in Ballum. Mijn camera was ook mee op pad, want zo'n dag zou ongetwijfeld mooie plaatjes opleveren. Bij de smid was ook Eduard aanwezig met zijn paarden om nieuwe hoefijzers onder de hoeven te laten slaan. Hier had ik mijn camera paraat en dit zorgde voor een erg mooi plaatje. Na thuis te zijn gekomen en de foto's te hebben ingeladen, kwam ik er achter dat de foto toch wel echt heel erg mooi was. De foto omschreef de Amelander, in mijn ogen, perfect. Precies zoals ik mij deze man al 11 jaar lang herinner. Ik heb de foto af laten drukken en op het eiland ben ik op zoek gegaan naar een leuk foto lijstje.
De foto was gearriveerd en ik had het perfecte houten lijstje gevonden. Ik wilde Eduard verrassen met de foto, aangezien hij waarschijnlijk niet eens had gemerkt dat ik de foto had genomen. Misschien een beetje als bedankje voor zijn vriendelijkheid, maar vooral omdat het mij leuk leek dat hij een foto van zichzelf zou hebben, voor zichzelf en voor zijn familie. Eenmaal bij hem thuis aangekomen kreeg ik ook de vraag waarom hij dat verdiend had, maar hij vond het ontzettend leuk. Net zoals verwacht had hij niet door dat ik de foto had gemaakt en we werden uitgenodigd in huis. Na gezellig even te hebben gepraat was het voor mij tijd om weer op de boot te stappen richting het vaste land. Ik hoop Eduard nog vaak tegen te mogen komen en ik hoop dat de foto een mooi plekje krijgt in zijn huis.
Comments